پا و مچ پا
امیر رضا وثوقی؛ فرزاد فرخی؛ رهام برازجانی؛ زهرا شایان؛ سعید سلوکی موتاب؛ سید علی هاشمی
چکیده
Background: Diagnosis of associated midfoot fractures in Lisfranc injuries is important for proper treatment. We aimed to describe frequency of different types of Lisfranc injuries in surgically treated cases and to find the accuracy of non-weight bearing radiographs to determine associated midfoot fractures.Methods: In a retrospective study, preoperative non-weight bearing plain radiographs and CT studies of 118 surgically treated Lisfranc injuries were evaluated by 2 orthopedic surgeons. The sensitivity and specificity of fleck sign, fractures of metatarsal bases, cuneiforms, navicular, and cuboid ...
بیشتر
Background: Diagnosis of associated midfoot fractures in Lisfranc injuries is important for proper treatment. We aimed to describe frequency of different types of Lisfranc injuries in surgically treated cases and to find the accuracy of non-weight bearing radiographs to determine associated midfoot fractures.Methods: In a retrospective study, preoperative non-weight bearing plain radiographs and CT studies of 118 surgically treated Lisfranc injuries were evaluated by 2 orthopedic surgeons. The sensitivity and specificity of fleck sign, fractures of metatarsal bases, cuneiforms, navicular, and cuboid were calculated. Results: Among 118 patients with the mean age of 35.0±15.7 years, most were male (77.1%). The most common type was Myerson type B (44.1 %) followed by D2 (40.7%). Fractures of the second metatarsal base (87 patients, 73.7%), the fleck signs (85 patients, 72.0 %), and fractures of the third metatarsal base (65 patients, 55.0 %) were the three most frequent injuries. Oppositely, fractures of the fifth metatarsal base (5 patients, 4.3%), middle cuneiform (14 patients, 12.0%), and navicular (15 patients, 12.7%) were the three least common associated midfoot fractures. Plain radiographs could not show high sensitivity to distinguish associated midfoot fractures in Lisfranc injuries with the highest for the second metatarsal base fractures (78.2%). The maximum specificity was for fractures of the first metatarsal base (100%). Conclusions: Non-weight bearing radiographs of the foot cannot detect all associated midfoot fractures particularly fleck sign. Therefore, preoperative CT scan is highly recommended.
سعید سلوکی؛ امیر رحمانی رسا؛ نرگس قمری؛ محمد مهدی کامروان
چکیده
هدف: یکی از مسائلی که در ارتباط با تحریک و تسریع بازسازی استخوان و ترمیم شکستگی‌های استخوانی وجود دارد استفاده و تنظیم عملکرد سیستم ایمنی بدن در راستای استخوان‌سازی سریع و بهبود عیوب است که تحت عنوان استئوایمونولوژی شناخته می‌شود.روش: سارکوم یووینگ تومور اولیه و بدخیم استخوان است که حفظ جان بیمار و انتخاب بهترین شیوه درمان جزو چالش‌های ...
بیشتر
هدف: یکی از مسائلی که در ارتباط با تحریک و تسریع بازسازی استخوان و ترمیم شکستگی‌های استخوانی وجود دارد استفاده و تنظیم عملکرد سیستم ایمنی بدن در راستای استخوان‌سازی سریع و بهبود عیوب است که تحت عنوان استئوایمونولوژی شناخته می‌شود.روش: سارکوم یووینگ تومور اولیه و بدخیم استخوان است که حفظ جان بیمار و انتخاب بهترین شیوه درمان جزو چالش‌های پزشکی آن محسوب می‌شود. در حال حاضر درمان با استفاده از شیمی درمانی و جراحی مورد توجه قرار گرفته است. هدف این مطالعه بررسی پیامدها و بقای عمر پس از شیمی درمانی قبل از جراحی، جراحی و شیمی درمانی بعد از جراحی در مراکز آموزشی درمانی جنوب ایران می‌باشد.مواد و روش‌ها: در این پژوهش گذشته‌نگر، بیماران با سارکوم یووینگ با سابقه 11 سال درمان در دو مرکز آموزشی درمانی جنوب ایران، از طریق بررسی پرونده و ارزیابی‌های بالینی و تصویربرداری در موارد زنده و قابل دسترس، مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته‌ها: 42 بیمار از سال 1384 تا 1395 در دو مرکز آموزشی درمانی مورد درمان قرار گرفتند. 13 بیمار فوت کرده بودند و 2 نفر در مطالعه شرکت نکردند. یافته‌های حاضر در مورد اطلاعات دموگرافیک، توزیع آناتومیک، میزان بقا و پیامدهای تومور در 27 بیمار نجات یافته از این سارکوم بود. بهترین نتایج درمانی در بیمارانی به دست آمد که شیمی درمانی قبل از جراحی دریافت کرده بودند و سپس تحت جراحی و به دنبال آن شیمی درمانی مجدد قرار گرفته بودند. شایع‌ترین عضو درگیر در بیماران مورد مطالعه استخوان ران و شایع‌ترین عمل جراحی انجام گرفته برداشت رادیکال بوده است. 46/2% بیماران بقای عمر 5 ساله بدون بیماری داشتند. نتیجه‌گیری: تشخیص زودرس و درمان مناسب به صورت شیمی درمانی قبل ازعمل، جراحی با برداشتن حاشیه مناسب و شیمی درمانی بعد از جراحی برای این تومور پیشنهاد می‌شود. مطالعه ما این نکات را در مورد شیمی درمانی قبل از عمل جراحی و شیمی درمانی بعد از عمل تایید کرد.
بابک پورعباس تحویلداری؛ سعید سلوکی؛ نرگس قمری؛ محمد احمدی جعفری
چکیده
خلاصهمقدمه: تومور سلول ژیانت یک تومور خوش خیم استخوانی است ه ممکن است در برخی موارد با تهاجم و حتی متاستاع تظاهر هند. اگرچروش ها مختلف درمان جراحی برا رفع این تومور مطرح شدس، اما عود تومور پس اع جراحی اع چالش ها پیش رو جراحان است. هدفو الکل ب همراس Burr ، اع انجام این مطال بررسی میزان عود و نتایج درمان تومور با سلول ژیانت استخوانی با استفادس ...
بیشتر
خلاصهمقدمه: تومور سلول ژیانت یک تومور خوش خیم استخوانی است ه ممکن است در برخی موارد با تهاجم و حتی متاستاع تظاهر هند. اگرچروش ها مختلف درمان جراحی برا رفع این تومور مطرح شدس، اما عود تومور پس اع جراحی اع چالش ها پیش رو جراحان است. هدفو الکل ب همراس Burr ، اع انجام این مطال بررسی میزان عود و نتایج درمان تومور با سلول ژیانت استخوانی با استفادس اع روش هورتاژسیمان استخوانی است.روش کار: مطال ه حاضر ب صورت مقط ی در شهر شیراع طی سال ها 1335 تا 1331 صورت گرفت. شرهت هنندس ها اع بین افراد مبتلا بو الکل ب همراس سیمان Burr ، تومور سلول ژیانت مراج هنندس ب بیمارستان شهید چمران و نماع انتخاب شدند و با استفادس اع هورتاژاستخوانی تحت جراحی قرار گرفتند. م اینات منظم ب صورت هر 3 ماس یک بار در سال اول، هر 6 ماس یک بار در سال دوم و اع سال سوم بب د ب صورت سالیان صورت گرفت. شانس عدم عود تومور ب روش ننالیز بقاء هاپلان مایر انجام پذیرفت.نتایج: در این مطال 23 بیمار تحت جراحی قرار گرفتند. اع این ت داد 13 نفر عن و 3 نفر مرد بودند. شایع ترین مکان درگیر در افرادشرهت هنندس، انتها استخوان ران بود. شایع ترین شکایت قبل اع جراحی، درد و پس اع جراحی محدودیت حرهات مفصل بود. پس اع انجاممطال و پیگیر ، تنها 4 نفر دچار عود، و یک نفر دچار متاستاع ریو شدند. شانس عدم عود تومور ه ب روش ننالیز بقاء هاپلان مایر31 % و برا 153 ماس در حدود 16 % بود. / محاسب شد، برا 21 ماس 1بحث و نتیجه گیری: اگرچ روش مذهور در مقایس با سایر روش ها می تواند سبب هاهش عود تومور در بیماران مبتلا شود اما ب نظرمی رسد امکان تخلی هامل بافت تومورال اع ناحی درگیر اع عوامل اثرگذار بر میزان عود تومور باشد.
